Lieve lezers,
Het is een tijd geleden dat u wat van mij wat hebt vernomen en ik heb dringend de behoefte om mijzelf voor mijn absentie te verontschuldigen en u bij te praten. Maar nog urgenter is mijn behoefte om nu mijn hart te luchten van dit verschrikkelijk beklemmende gevoel.
Vandaag is het 04-05-2022 Dodenherdenking. De vlag gaat halfstok als ieder ander jaar. Net als ieder ander jaar is het een dag van herdenken, mijmeren en overpeinzingen. Vandaag meer dan anders.
Mijn gedachtes gaan met me aan de haal wanneer ik alles omtrent de oorlog op me in laat werken. Deze week werd op de radio verklaard dat de bevrijdingsoptochten van onder andere keep them rolling (liefhebbers en verzorgers van hoofdzakelijk militaire ww2 voertuigen) die allen afgelast werden. Alles omwille van de huidige situatie omtrent Oekraïne. Mijn inziens heeft het ene niets met het andere te maken en ik zou legio redenen kunnen bedenken om het wel door te laten gaan. Echter deze bespaar ik u en deel voor nu alleen mijn intense teleurstelling.
Teleurstelling omdat ik juist nu het vieren van vrijheid van zulk gigantisch groot belang vind. Juist nu, omdat er nog veteranen zijn die het nog mee kunnen maken. Nu zou het wel moeten om zoveel redenen, maar ondanks alles is dit besluit schijnbaar genomen en ik vraag me af…..
Waar staan we dan?
Waar staan we, is een vraag die me in het hoofd blijft spoken. Nu we al zo lang zijn overspoeld door ellende. Nu we al zo lang moeten horen wat te doen, wat te vinden en vooral ook wat te denken.
Waar staan we als we proberen om objectief en beheerst naar de huidige problematiek in de wereld te kijken. Kunnen we blijven staan als we proberen enig inzicht te krijgen? Worden we onderuit geveegd wanneer we vragen stellen?
Waar staan we als we trachten te leren van eerder opgedane ervaringen. Wanneer we proberen om de lessen uit de geschiedenis te onthouden en toe te passen in het heden. Staan we dan nog voor normen en waarden waar voorheen betekenis aan werd gehecht? Staan we ervoor?
Waar staan we als we proberen te bevatten dat het niet langer jij en mij is maar zij en wij. Blijven we sterk in onze schoenen staan als we opkomen voor onze manier van leven, zijn en doen? Mogen we nog onze individuele opvattingen hebben?
Waar staan we als we niet meer kunnen luisteren en begrijpen. Als we het vermogen tot relativeren en tolereren zijn zoek geraakt. Als we niet meer in staat zijn om het volkomen oneens te zijn met de ander maar toch zijn of haar opvatting te respecteren. Waar blijven we dan?
Waar staan we als we ons niet in een bepaald narratief willen laten drukken en zijn we dan nog in staat om niet alleen onszelf te verdedigen maar ook die ander? Mogen we nog opkomen voor diegene die dat zelf niet kunnen?
Waar staan we als we niet meer mogen denken. Als we niet meer mogen praten en vooral als we niet meer mogen herinneren?
Waar we staan weet ik in alle oprechtheid niet meer. Waar ik sta weet ik donders goed. Want ik sta voor mijn principes, mijn eergevoel en mijn vrijheid.
Mijn door God gegeven geboorterechten als mens en mijn recht om te kunnen denken en zijn zoals mij dat goed dunkt. Daar sta ik voor!
Voor de vrijheden die zo ontzettend duur betaald zijn. Niet door mij maar voor allen die hun leven gaven. En daarvoor ben ik erkentelijk. Ontzettend erkentelijk en ik zal het nooit vergeten.
Nooit zal ik de gruwelen van de oorlog vergeten, al dat leven wat simpelweg ophield te bestaan. Tijdens de jaarlijkse herdenkingsmars die ik loop passeer ik veel punten waarop het leven ophield te bestaan. Waar zoveel verhalen eindigde zodat mijn verhaal door kan gaan. Op die plekken sta ik stil.
Stil staan bij de slachtoffers die vielen als gevolg van het niet willen horen door hun meerderen. En stil staan bij de zinloosheid van conflicten die zo eenvoudig voorkomen hadden kunnen worden.
Door de jaren heen is er een hoop veranderd, niet alleen is het “dit nooit meer” samen met de lessen van Voltaire en wederzijds respect bij het grof vuil gezet. Het eens zo tolerante volk dat begrip had voor ieders opvattingen. En die zich comfortabel voelde met een heel scala aan meningen ook al waren die niet de hunne. Ditzelfde volk is ergens onderuit gegaan.
Dit volk is niet blijven staan en staat nu recht tegenover de ander. Met moraliserende air stelt dit volk de grenzen van goed en kwaad en schuwt daarbij geen enkel middel. Het volk weet wat deugd en vooral wie niet en draagt er zorg voor dat de dissidenten worden verketterd.
Want het collectief staat boven het individu, aldus het volk. En het collectief deugd! Is dat dan misschien de reden dat het collectief zonder te verblikken of te verblozen kan kijken naar beelden van hoe anno 2022 soldaten het leven geven. Dit bloedvergieten is voor de goede zaak dus het deugd? Is de soldaat als individu dan ondergeschikt?
Daar sta ik dan,
Als buitenstaander kan ik het niet meer bevatten. Al tijden sta ik op afstand te kijken naar het collectief en verwonder me. Hoe kan het zijn dat ik mijn hart voel breken iedere keer weer als een individu het leven laat terwijl hij of zij ook maar gewoon voor zijn standpunten bleef staan?
Vervreemd is wat ik ben en vervreemd is wat ik wil zijn. Want weet u, ik loop niet mijn mars om vervolgens het leed te kunnen negeren en om emotieloos de filmpjes van oorlogsslachtoffers te bezien. Ik marcheer niet om weer zoveel leven verspild te zien worden! Ik loop mijn mars om te herdenken en sta stil om nooit te vergeten!
Sta ik alleen?
Tot slot wil ik graag afsluiten met het volgende nummer. Deze heeft me diep geroerd en wellicht zal de tekst meer mensen aan het denken zetten.
Tot gauw!
