HET BANKROET VAN DE DEMOCRATIE – DEEL 6

INLEIDING

Dit is het laatste artikel van een reeks van zes, eerder gepubliceerd in de nazomer van 2020, over het bankroet van de democratie. Gezien de recente ontwikkelingen in ons land en de verregaande plannen van het huidige Haagse regiem, worden steeds meer en meer mensen wakker. Als daadwerkelijk onafhankelijk nieuwskanaal laat Commonsensetv samen met tientallen andere kanalen de ‘andere kant van het nieuws zien’. Nieuws niet gekleurd door politieke correctheid of politiek opportunisme. Dus mocht u tot de categorie mensen behoren op zoek naar het nieuws achter het staatsgoedgekeurde ‘nieuws’, wees welkom op Commonsensetv!

HET BANKROET VAN DE DEMOCRATIE

Deze serie onderbouwt waarom onze democratie definitief bankroet is. Op grond van feiten, cijfers, berichtgeving vanuit vaak officiële bronnen en onderzoek wordt het politieke apparaat onder de loep gelegd, stap voor stap geanalyseerd en gewogen op het democratisch gehalte. Aan de orde kwamen eerder:

• Deel 1 – Over het zwaktebod en armoe troef. Zijn er redenen aan te wijzen dat ons land voortdurend kampt met falende bestuurders?
• Deel 2 – De mythe van de invloed van de kiezer. Hoeveel blijft er daadwerkelijk over van de veelgeroemde invloed van de kiezer?
• Deel 3 – Over kadaverdiscipline en de volksvertegenwoordiging. Hoe vult het parlement haar grondwettelijke wetgevende en controlerende taak eigenlijk in?
• Deel 4 – De mythe van de onafhankelijke rechter. In welke mate is ons rechtssysteem daadwerkelijk onafhankelijk?
• Deel 5 – Burgers, bestuurders en de bedorven bestuurscultuur. Onze democratische rechtsstaat krijgt vorm in het contact tussen burger en bestuurders en ambtenaren. Is er aanleiding voor een vertrouwensbreuk?

DEEL 6 – OVER DEMOCRATIE EN DESKUNDIGHEID

Het magische rode hokje

In deel 1 t/m 5 werd onderzocht in welke mate we leven in een constitutionele democratische rechtsstaat. Mijn conclusie is als volgt. De huidige democratie, laat nu zijn ware aard zien en is veranderd in een staat waarin een politieke kaste hun vorm van democratie oplegt aan het volk. De uitslag van verkiezingen wordt stelselmatig ondermijnd door de zittende kaste. Bij de gemeenteraadsverkiezingen wonnen veel lokale partijen maar werden buiten de gemeentelijke coalitie gehouden door ‘echte democraten’ uiteraard. Een ware democraat zou de uitslag van verkiezingen respecteren en daarmee de kiezer. Een duidelijker signaal dat de uitslag van verkiezingen geen invloed heeft op wie er gaat besturen is nauwelijks denkbaar.

Het regiem onttrekt zich zich structureel aan de wetten die ze zelf maakten en oplegden aan burgers. Grondrechten die waanzin en willekeur moeten inperken zijn geschonden, worden nog steeds geschonden en gaan nog verder geschonden worden. De voorbeelden zijn eindeloos en werden tijdens de coronahoax steeds vaker en diepgaander geïllustreerd. Van enige scheiding der staatsmachten is geen enkele sprake meer.  De ‘democratie’ die we nu in dit, niet langer ons, land hebben, valt op geen enkele manier te onderscheiden van een dictatuur.

De kiezer maakt een hokje rood en geeft zo carte blanche aan een willekeurig politicus. Tijdens het stemmen is immers onbekend bij wie de macht uiteindelijk terecht zal komen. De gekozen politicus brengt namens de kiezer zijn stem weer uit om zo wetten, regels, belastingen, inperkingen van burgerrechten, oorlogen(!), het functioneren van banken en andere dienstenmonopolies op te leggen aan de kiezer.

De politiek claimt dat ze vanuit dat magische rode hokje mogen afleiden dat de kiezer met zijn stem automatisch óók instemt met alles wat zij wensen op te leggen. Hou je je niet aan de opgelegde regels, dwingt het regiem dat met alle hen beschikbare machtsmiddelen af; boetes, dwangsommen, een verstikkend net van spionagewetgeving, BOA’s, politie, politiegeweld, propaganda, vervolging, vrijheidsberoving, bedreiging, dreiging met onteigening, beslaglegging, de ME, het leger. Want, zo redeneren ze, je hebt een hokje rood gemaakt dus ben je het eens met alles wat wij goed achten. Ook al maakte je geen magisch hokje rood, zul je je moeten voegen naar wat, volgens politici, de wil van de meerderheid van het volk is! Zelfs bij een verkiezingsopkomst van minder dan 50 procent, sterker bij een opkomst van 1%, wordt de uitslag als legaal beschouwd.

De realiteit is dat je met het uitbrengen van je stem simpelweg gokt of iets wat je belangrijk vindt ook wordt gerealiseerd. Vandaar ook dat steeds minder mensen het nut van stemmen nog inzien.

Probleem 1 – Politieke partij en exclusief leverancier voor alle politieke functies

Het aantal beschikbare kandidaten geschikt voor de complexe inhoudelijke en bestuurlijke taak is buitengewoon mager. Er zijn ongeveer, zeer ruim geschat, 32.000 leden vanuit politieke partijen beschikbaar voor ongeveer 12.500 politieke functies (zie Deel 1) In arbeidsmarkttermen is dat armoe troef. Dat kans is dan ook minimaal dat voor elke politieke functie een daadwerkelijk geschikte kandidaat beschikbaar is. Zo landen politici op functies waar ze inhoudelijk niets van weten, geen idee hebben hoe een organisatie te leiden of financiën moeten beheren. De resultaten zien we elke dag in de krant en op het nieuws.

Nu belanden politici die bovenaan de kieslijst stonden op bestuursfuncties als minister of staatssecretaris. Competent of niet, maakt niet uit, de coalitie ‘heeft er wel vertrouwen in’. Misplaats vertrouwen zo blijkt uit de handel en wandel, prestaties en geboekte resultaten van vele kabinetten en bewindslieden. De heer Fortuyn beschreef destijds resultaten van 8 jaar Paarse kabinetten.

Mijn suggestie – Inhoudelijk deskundige bestuurders op alle bestuursposten   –   We hebben bewezen succesvolle managers nodig, vakkundig op hun gebied en niet afkomstig uit of gelieerd aan politieke kringen. Hoe we daaraan komen, wordt verderop uitgelegd. Inhoudelijk deskundigen besturen op basis van de inhoud en niet op basis van politieke sentimenten, politieke correctheid, misplaatste persoonlijke loyaliteiten, de waan van de dag, incidenten of geclaimde, niet onderbouwde prioriteiten. Politici via algemene verkiezingen vinden we dan alleen nog terug in de volksvertegenwoordiging (2^e Kamer). Verderop kom ik hierop terug. Dit is een belangrijk punt want zo krijgt ook de dualiteit tussen uitvoerder (regering) en volksvertegenwoordiging tenminste weer inhoud.

Probleem 2 – Haagse mechanismen reduceren de invloed van de kiezer tot nul

Na de verkiezingen gaan partijbonzen (fractieleiders, partijleiders en zelfs ministers) de uitslag ‘interpreteren’. Daarom is het, ongeacht de stemverhouding tussen partijen, nooit zeker hoe een coalitie eruit komt te zien. Partijen bij voorbaat uitsluiten behoort inmiddels tot een gevestigd ‘democratisch’ gebruik. Door het handjeklap tijdens de coalitievorming komen verliezende partijen doodleuk terug in een kabinet zoals nu Rutte IV na gevallen te zijn over de toeslagenaffaire. Verkiezingsbeloften worden zonder instemming of toestemming van de kiezer worden afgeruild om op het pluche te landen. Bovendien, de kiezer weet nooit welk regeerakkoord deze koehandel gaat opleveren en of hij dat regeerakkoord acceptabel vindt. Garantie of verkiezingsbeloften die de koehandel overleefden worden ingelost, krijgt de kiezer ook niet. Na de coalitievorming komen uit het niets ‘prioriteiten’ bovendrijven zoals tientallen miljarden kostende absurde milieudoelstellingen. De kiezer heeft de facto dus geen keuze of invloed; hij kiest blind en hoopt dat goed komt.

Mijn suggestie – Vorming van een coalitie inclusief regeerakkoord op hoofdlijnen vóór de verkiezingen  –  Elke partij dient minstens in één, mogelijk twee coalities te zijn vertegenwoordigd. Kleinere partijen kunnen daarvoor lijstverbindingen aangaan. Een partij (of lijstverbinding) kan in elke potentiële coalitie zijn eigen ei (deels) kwijt en blijft zo (misschien) herkenbaar voor de kiezer. De kiezer stemt op een coalitie met een regeerakkoord op hoofdlijnen. De winnende coalitie laat het regeerakkoord uitvoeren door vakinhoudelijk deskundige bestuurders; géén politici dus! De coalitie krijgt zetels naar gelang het percentage stemmen dat ze kregen. De overige zetels vallen percentagegewijs toe aan partijen die niet in de coalitie zitten. Door een coalitie te kiezen weet de kiezer in grote lijnen wat hij kan verwachten. Nu niet.

Probleem 3 – Kadaverdiscipline in de Tweede Kamer is dodelijk voor het maatschappelijk debat en de democratie

99,999% van de coalitiestemmen in de Tweede Kamer loopt strikt via de afgedwongen partijlijn (bron: Datagraver.nl). Conclusie: Kamerleden zijn stemvee. Ze schenden hun ambtseed op de Grondwet aan de lopende band maar dat doet er blijkbaar niet toe. Hun loyaliteit ligt bij hun politieke bazen, politieke correctheid en niet bij de maatschappelijke issues. Dus krijgt de regering altijd een meerderheid voor elk beleids- of wetsvoorstel dat zij opperen. Bovendien, omdat de coalitie altijd haar zin krijgt, kunnen oppositiepartijen eigenlijk wel wegblijven. Van enig daadwerkelijk debat is geen enkele sprake. Zo komen grote groepen kiezers in de kou te staan. Een op de zes kiezers, zo’n 1,5 miljoen dus, staat sowieso al in de kou omdat ‘democratische’ partijen hen al vooral van de coalitie uitsluiten. Kiezers van oppositiepartijen staan ook in de kou. Wat zij belangrijk vinden wordt zelden of nooit iets serieus besproken laat staan gerealiseerd. In een land waar volgens politici iedereen meetelt, is dat ronduit abject.

Mijn suggestie – Het kiezen van een coalitie met regeerakkoord  –  De kans dat een gekunstelde coalitie (Kok I en II met VVD/PvdA/D66, Rutte II met VVD/PvdA) een voor de kiezer aanvaardbaar regeerakkoord kan presenteren is gering. De kiezer kan op grond daarvan zo’n coalitie afwijzen. Ook rare, onbegrijpelijke coalities die puur tot stand zijn gekomen om maar een meerderheid te kunnen vormen, kunnen kiezers links laten liggen. Prikt de kiezer er niet doorheen, weet de kiezer in elk geval wel wat hij kiest. Nu niet.

Het kan zijn dat de gekozen coalitie geen meerderheid heeft in de Kamer. Staatsrechtelijk is dat geen probleem. Het dwingt de coalitie steun te zoeken bij andere partijen, de oppositie, om een meerderheid voor elk wets- en beleidsvoorstel te krijgen. Zo komt het publiek en politiek debat los dat nu structureel door de kadaverdiscipline wordt gecastreerd. Op deze manier krijgen ook de burgers die niet kozen voor de uiteindelijke coalitie daadwerkelijke een stem. Dat lijkt me democratie in optima forma.

Probleem 4 – De absolute almacht van de uitvoerende macht op de wetgevende en rechterlijke macht

Samen met de regering (uitvoerende macht) vormt de Tweede Kamer deels de wetgevende macht. De regering jaagt, wegens die kadaverdiscipline in de Tweede Kamer (99,999% stemmen via de partijlijn), elk wetsvoorstel moeiteloos door de Kamer. Die worden vervolgens bijna nooit afgeschoten door de Eerste Kamer die ze moet goedkeuren. Tussen 2016 t/m 2019 behandelde de Eerste Kamer zo’n 880 wetsvoorstellen. Dat is bijna een wetsvoorstel per werkdag en de leden van de Eerste Kamer werken slechts 20 uur per week in die functie. Slechts 5 haalden de eindstreep niet. Dat is 0,56%. (Bron: eerstekamer.nl) Trek uw eigen conclusies.

Ook de rechterlijke macht wordt volledig gedomineerd door de regering. Niet alleen via de wetten die ze maken waar de rechter zich aan moet houden maar ook omdat letterlijk elke rechter wordt benoemd door de regering via strikt politieke lijnen. Hoezo onafhankelijke rechter?

Concreet, hooguit twintig tot dertig partijbonzen (fractieleiders, partijleiders, eventueel ministers) zetten Kamerleden van de coalitie (75 personen + 1 is een meerderheid) onder druk en bepalen wat er in Nederland gebeurt! Democratie? Trias politicas, verdeelde macht tussen wetgever, uitvoerder en rechter? Hoe bedoel je?  Het is een complete travestie, een gruwel.

Mijn suggestie – Rechtstreeks kiezen wie op een bestuurspost komt  –  Daarom is mijn voorstel actief en passief kiesrecht door het vakgebied en voor het vakgebied. Bijvoorbeeld de ministers en staatssecretarissen van Justitie komen uit het vakgebied van het recht gekozen door mensen uit het vakgebied; hoogleraren, professoren in de rechtswetenschappen, hun studenten, advocaten, enzovoorts. Zij hebben in elk geval nog (enigszins) zicht op wat er in het vak speelt, kennen de ontwikkelingen, weten waar het schoentje wringt. Ze stemmen rechtstreeks op een persoon en niet zoals nu, blind op de eerste persoon op een kieslijst en zien wat ervan komt. Juristen die lid zijn van een politieke partij en/of juristen met (voormalige) ambtelijke functie hebben geen actief of passief kiesrecht wegens potentiële belangenverstrengeling en het incestueuze gedoe wat we nu voortdurend zien.

Op dezelfde manier kunnen ook bestuurders gekozen worden voor de andere ministeries. Denk aan onderwijspersoneel dat een minister kiest, de financieel adviseurs en accountants voor Financiën, mensen in de sociale sector voor hun bedrijfstak, vissers en landbouwers, u begrijpt wat ik bedoel. In alle gevallen kan de wetgeving kwalitatief profiteren van de inhoudelijke deskundigheid van de bestuurder.

Ook de burgemeester en Commissaris van de Koning worden rechtstreeks door de burger gekozen. En aangezien dat bestuursposten zijn, geldt hetzelfde als voor andere bestuursfuncties; bewezen managementkwaliteit en resultaten buiten de politiek en vakinhoudelijk deskundig in minstens één portefeuille die zij krijgen. Politici of (voormalig) hoge ambtenaren met connecties in de politiek zijn niet verkiesbaar.

Ook de Eerste Kamer, openbaar aanklager (Openbaar Ministerie) en de leden van de adviescolleges zoals de Raad van State, Sociaal Economische Raad, Algemene Rekenkamer, etc. worden gekozen. Om eindeloze gang van de burger naar de stembus te voorkomen kan het kiezen gebeuren op de manier zoals nu provinciale staten de Eerste Kamer kiezen; de getrapte verkiezing. De niet politieke bestuurders brengen hun stem uit voor die functies.

Nu worden al die leden bij Koninklijk Besluit op die posten geparachuteerd door de regering. En ze komen allemaal uit dat minieme vijvertje van hooguit 32.000 kandidaten. Het potentieel van goede, inhoudelijk deskundige bestuurders en adviseurs met bewezen managementcapaciteit buiten dat vijvertje is eindeloos groter.

Kortom, niet langer politici maar een inhoudelijk deskundige bestuurders op een bestuurspositie. En deskundigen die de adviescolleges vullen. De verkiezing kan via meerdere stages verlopen en zijn sowieso van een hoger democratisch gehalte dan zoals het nu gebeurt waarbij men blind stemt op een willekeurig politicus.

Deze manier van kiezen lost een aantal problemen op. Ten eerste de partijloyaliteit die nu in de Tweede Kamer afgedwongen wordt jegens de eigen ministers en/of coalitie, speelt geen rol meer. De minister is immer géén politicus van een of ander partijtje. Het debat is niet langer een kunstje voor de bühne en het wegsturen van een falende minister wordt zo makkelijker. Zo krijgt de dualiteit tussen uitvoerder (regering) en controleur (Tweede Kamer) weer vorm en gestalte. Een dualiteit die nu slechts bestaat op papier.

Ten tweede, de kwaliteit van wetgeving zal er een stuk op vooruit gaan. Ondermaatse of politiek opportunistische wetsvoorstellen vanuit de coalitie in de Tweede Kamer zullen inhoudelijk worden getorpedeerd door de inhoudelijk deskundige minister. Wetsvoorstellen van een minister komen niet meer via partijpolitieke lijnen tot stand en moeten steun krijgen van de meerderheid van de Kamer. En wetgeving die een minister zelf inbrengt zal door zijn deskundigheid waarschijnlijk ook kwalitatief beter zijn. Een ware professional tolereert geen gerommel in de marge. Zo krijgt krakkemikkige wetgeving veel minder kans.

Probleem 5 – De onbetrouwbare overheid

Zoals hij nu in elkaar zit, zorgt Algemene wet bestuursrecht ervoor dat de burger bijna altijd aan het kortste eindje trekt wanneer hij het niet met een overheidsbesluit een is. Zelfs wanneer de burger bij de hoogste bestuursrechter gelijk krijgt, kan de overheid eindeloos opnieuw hetzelfde besluit nemen. Zie deel 5.

De misstanden binnen gemeenten, provincies en ministeries zijn diepgeworteld en wijdverspreid. Zie hiervoor deel 5 en ook deze opsomming. Het machtsevenwicht tussen burger en staat is diep verstoord. Het is precies daarom dat het politiek-ambtelijk apparaat er zo goed als altijd zonder kleerscheuren vanaf zelfs bij de grofte schendingen van de wet en zelfs grondrechten van burgers. Ongeacht hoe vaak of in welke mate de burger is misleid, er inhoudelijk wordt misgekleund, hoeveel belastinggeld er wordt verspild, de verantwoordelijk miskleunende politicus verdwijnt effe in de coulissen en duikt vervolgens weer vrolijk op in een leuk baantje dat zijn kornuiten hebben geregeld. Want zo zit het circuit nu eenmaal in elkaar. En vervolgens mogen ze hun onkunde nog een keer loslaten op de burger.

Mijn suggestie – Bestuurders en hoge ambtenarij worden hoofdelijk én strafrechtelijk aansprakelijk  –  Ondernemers hebben ondernemersrisico. Kleunt een ondernemer mis, moet hij zelf op de blaren zitten. Vaak zowel financieel als persoonlijk. Dat wordt ook van toepassing op bestuurders én hoge ambtenaren. De Pikmeer-arresten staan dit nu in de weg; strafrechtelijke vervolging van ons heilige bestuurders werd onmogelijk gemaakt door de onafhankelijke rechter…

In de toekomst is aangifte van misdrijven tegen zowel bestuurders als volksvertegenwoordigers en hoge ambtenaren niet langer voorbehouden aan collega-bestuurders of volksvertegenwoordiging zoals nu het geval is. Burgers kunnen strafrechtelijk aangifte doen met eventueel een bepaald aantal minimum aangiften. Het systeem wordt als bij voetbal: tweemaal geel is rood. Betrapt op liegen of het achterhouden van informatie of ontwijken van beantwoording van Kamervragen of te laat beantwoorden? Gele kaart! Tweemaal geel, is rood. Voor fraude, corruptie, valsheid in geschrifte, nepotisme, etc., etc., direct rood. Voor de ambtelijke top, hetzelfde.

Schoffeer je je vertrouwenspositie, hoort daar een passende straf bij. Rode kaart betekent ontslag en automatisch hoofdelijke aansprakelijkheid voor alle gemaakte (loon)kosten, ook de ambtelijke, en geleden schade van de burger(s). Strafrechtelijke vervolging wordt indien van toepassing direct gestart. Kortom, bestuurdersrisico net als ondernemersrisico. Dat lijkt nogal streng maar is het zeker niet. Burgers worden zonder pardon onevenredig zwaar gestraft voor de kleinste vergrijpjes. Zie boetebedragen voor een paar kilometer te hard rijden op de OM-site en vergelijk ze met het buitenland. Bestuurlijke onkunde of doofpottenaffaires kunnen hele bevolkingsgroepen of bedrijfstakken zeer zwaar en langdurig treffen. Denk aan de toeslagenaffaire of hoe de boeren systematisch gepest worden.

Flankerende maatregelen, mijn suggesties

Om uitwassen zoveel mogelijk tegen te gaan zijn een aantal flankerende maatregelen nodig.

Machtsmisbruik tegen gaan – Machtsmisbruik neemt toe naarmate bestuurders langer zitten. Daarom zit geen enkele bestuurder langer dan maximaal twee maal vier jaar. Mocht tussentijds aftreden aan de orde zijn geldt het maximum van twee bestuursperioden. Daarna zijn ze niet meer verkiesbaar in enige bestuurlijke positie of volksvertegenwoordiging. Hetzelfde geldt voor volksvertegenwoordigers.

De wil van het volk direct toegepast – Bindende referenda lokaal, regionaal en landelijk. Zie hier wat dit betekent voor de invloed van de burger.

Bescherming van burgerrechten – De instelling van een constitutioneel hof, gekozen op democratische wijze zoals hierboven beschreven. Taak 1 – Het begeleiden van het schrijven van een nieuwe Grondwet op de wijze zoals in IJsland toen burgers op interactieve wijze met elkaar een nieuwe Grondwet schreven. Taak 2 – Het toetsen van bestaande wetten aan die nieuwe Grondwet met name die wetten waar sprake kan zijn van aantasting van burgerrechten.

Onafhankelijkheid van de rechtspraak – Het instellen de lekenjury en lekenrechters bij de rechtspraak zoals in vele andere landen gebruikelijk en mogelijk is. De lekenjury bepaalt schuld of onschuld en de  rechter bewaakt de procedure en legt de straf op. Of de lekenrechters bepalen samen met ‘echte’ rechters schuld of onschuld en de strafmaat. Dit garandeert de onafhankelijkheid in de rechtspraak en vormt. Het Wetboek van strafvordering wordt opgeschoond om het massale overwicht dat de aanklager (Openbaar Ministerie) nu heeft in de rechtszaal recht te trekken.

Blanco stemmen is mogelijk en kan leiden tot ongeldige verkiezingen – Wanneer kiezers geen voor hen acceptabele coalitie kunnen kiezen, kunnen ze blanco stemmen. Is het aantal blanco stemmen groter dan dat van enige coalitie moeten de partijen hun huiswerk maar overdoen. Dit voorkomt onderhandse manipulaties in de coalitievorming. Een proces waar de kiezer op dit moment geen invloed op heeft.

Kadaverdiscipline voorkomen door de macht van partijbonzen te breken – Uit data-analyse is het stemgedrag af te leiden van volksvertegenwoordigers. Wanneer uit cijfers blijkt dat er sprake is van kadaverdiscipline binnen de coalitie, wordt het percentage zetels van die partij gereduceerd en de partijtop alle directe en indirect toegang tot of invloed op elk politiek circuit op welke manier ook, ontzegt.

Slot

Ik heb getracht een aantal fundamentele oorzaken bloot te leggen van de vele misstanden in politiek-bestuurlijk Nederland. Daarvoor heb ik veel brononderzoek gedaan, me ingelezen in staats- en bestuursrecht, gebruik gemaakt van kennis van anderen, kon terugvallen op degelijk onderzoekswerk van derden. Heb ik alles gelezen? Nee, dat is onmogelijk maar ik heb me wel gebaseerd op degelijke, gerenommeerde en betrouwbare bronnen. En, bijna altijd meerdere bronnen geraadpleegd voor ik iets opschreef. Tenslotte heb ik getracht het zo te verwoorden dat je geen graad in de rechten of politicologie nodig hebt om het te begrijpen.

Is democratie een goed systeem, vroeg men aan Winston Churchill. Volgens hem niet maar van alle systemen was het het minst slechte. Dat is een zwaktebod pur sang. We kennen in Nederland zo’n vierhonderd jaar een min of meer democratisch bestuur. Maar onze grondwettelijke democratische rechtsstaat is diep, diep ziek.

Het is normaal dat een product of dienst voortdurend wordt verbeterd. Echter van bestuurlijke vernieuwing komt niets terecht. Ik heb getracht een aanzet te geven om een aantal van de fundamentele problemen aan te pakken.

Zijn mijn suggesties zalig makend? Nee, beslist niet! Er is zeker op af te dingen. Met name zij die belang hebben bij het huidige systeem zullen al mijn suggesties ongetwijfeld afbranden en niet schromen de schrijver (ondergetekende) te demoniseren. Mijn ideeën kunnen zonder twijfel verbeterd, aangevuld, verder uitgewerkt of aangescherpt worden en zelfs gemotiveerd ter zijde geschoven worden. De huidige politieke kaste echter houdt luidkeels vol dat het huidige systeem prima werkt. Dat klopt. Voor henzelf maar niet voor de burger.

Lossen mijn voorstellen alles op? Nee, natuurlijk niet. Aan elk systeem kleven nadelen. Dat is niet erg zolang we ze willen onderkennen en niet onder het politiek correcte tapijt trachten te moffelen maar samen in open gesprek naar constructieve oplossingen zoeken. Daar is nu op geen enkele manier meer sprake van.

Door de huidige gang van zaken in Nederland neemt de druk op de politieke kaste toe en denken veel mensen na over hoe het anders kan. Van mensen die gewoon hun gezond boerenverstand gebruiken tot mensen met drie titels achter hun naam. Mensen van elke mogelijke walk of life. De diversiteit is enorm maar ze hebben een ding gemeen; ze zijn het regiem van de huidige politiek-bestuurlijke kaste dat is uitgemond in een dictatuur, spuugzat.

Helaas eindigen veel verhaaltjes met ‘en toen kwam er een olifant met een grote snuit, en die blies het verhaaltje uit’. Tegen zo’n drastische omwenteling, een revolutie in bestuurlijk Nederland zo u wilt, zal de zittende politieke kaste zich met hand en tand verzetten tegen zelfs de miniemste wijziging die hun macht potentieel inperkt. Politiek draait altijd, altijd en uitsluitend om macht. Niet wie hééft gelijk maar wie krijgt gelijk. Daarbij maakt het niet uit wiens belangen worden geschaad, hoe de ‘feiten’ worden gepresenteerd, wat in de doofpot moet, wie moet worden afgekocht of onder druk gezet. Dat zien we nu overduidelijk in bijvoorbeeld de manier hoe partijen die het oneens zijn met de coronamaatregelen worden weggezet, hoe de media uitsluitend staatspropaganda verkondigen, hoe demonstranten worden aangepakt, hoe kopstukken uit het Verzet worden afgeschilderd.

Dat moet anders. Dat kan anders. Nederland verdient beter. Wij burgers verdienen beter.

Ik wens u allen vrijheid en de wijsheid er zorgvuldig mee om te gaan.

Karel Nuks

 

P.N.: na de omwenteling die gaat komen, moet de benaming Nederland in mijn optiek verdwijnen  als symbool van de radicale koerswijziging. De Republiek der Lage Landen, lijkt me wel wat.