INLEIDING
Dit is het vijfde artikel van een reeks van zes, eerder gepubliceerd in de nazomer van 2020, over het bankroet van de democratie. Gezien de recente ontwikkelingen in ons land en de verregaande plannen van het huidige Haagse regiem, worden steeds meer en meer mensen wakker. Als daadwerkelijk onafhankelijk nieuwskanaal laat Commonsensetv samen met tientallen andere kanalen de ‘andere kant van het nieuws zien’. Nieuws niet gekleurd door politieke correctheid of politiek opportunisme. Dus mocht u tot de categorie mensen behoren op zoek naar het nieuws achter het staatsgoedgekeurde ‘nieuws’, wees welkom op Commonsensetv!
HET BANKROET VAN DE DEMOCRATIE
Deze serie onderbouwt waarom onze democratie definitief bankroet is. Op grond van feiten, cijfers, berichtgeving vanuit vaak officiële bronnen en onderzoek wordt het politieke apparaat onder de loep gelegd, stap voor stap geanalyseerd en gewogen op het democratisch gehalte. Aan de orde kwamen eerder:
- Deel 1 – Over het zwaktebod en armoe troef. Zijn er redenen aan te wijzen dat ons land voortdurend kampt met falende bestuurders?
- Deel 2 – De mythe van de invloed van de kiezer. Hoeveel blijft er daadwerkelijk over van de veelgeroemde invloed van de kiezer?
- Deel 3 – Over kadaverdiscipline en de volksvertegenwoordiging. Hoe vult het parlement haar grondwettelijke wetgevende en controlerende taak eigenlijk in?
- Deel 4 – De mythe van de onafhankelijke rechter. In welke mate is ons rechtssysteem daadwerkelijk onafhankelijk?
Deel 5 – BURGERS, BESTUURDERS EN BEDORVEN BESTUURSCULTUUR
In de eerste delen van deze serie kwamen aan de orde; het gebrek aan goede bestuurders en volksvertegenwoordiging door schaarste van kandidaten voor politieke functies, hoe Haagse mechanismen de invloed van de kiezer tot nihil reduceren, het falen van Tweede Kamer als medewetgever en controleur van de regering en de diepgaande politieke invloed op onze rechtspraak.
Dit alles kun je nog beschouwen als een ver-van-mijn-bed-verhaal. Anders wordt het wanneer je als burger te maken krijgt met lokale bestuurders, de gemeente. Onze democratische rechtsstaat krijgt vorm in het contact tussen burger en bestuurders en ambtenaren. Is er aanleiding voor een vertrouwensbreuk?
De theorie
Overheden, zoals gemeenten, provincie en het Rijk, hebben een publieke taak; taken in het belang van de burger. De gemeente maakt bestemmingsplannen, laat infrastructuur aanleggen, bepaalt waar een bedrijventerrein komt of een park, of een school wel of niet gesloten wordt, verleent vergunningen voor een megastal of evenement, haalt het huisvuil op, kent subsidies toe, geeft identiteitsbewijzen en rijbewijzen uit en nog veel meer.


Gemeenten en andere overheden voeren hun taken uit door het nemen van besluiten. Die besluiten zijn erg belangrijk want die hebben rechtstreeks invloed op de burger. De Algemene wet bestuursrecht (Awb) regelt hoe zulke besluiten tot stand moeten komen en stelt er voorwaarden aan. Dit zijn de Algemene Beginselen van Behoorlijk Bestuur en elk overheidsbesluit moet eraan voldoen. Een overheid mag alleen besluiten nemen over iets waar ze bij wet toe bevoegd zijn. Het besluit moet zorgvuldig worden voorbereid; grondig feitelijk onderzoek, heldere weging van belangen, de juiste procedures gebruiken. Het is goed gemotiveerd, berust op kloppende feiten en moet logisch en begrijpelijk zijn. Wollige, onduidelijke besluiten mogen niet omdat ze de rechtszekerheid van de burger in gevaar brengen. Vooringenomenheid of partijdigheid bij het nemen van besluiten is not done. Ook mag een besluit in het algemeen een burger niet onevenredig zwaar treffen en in gelijke gevallen moet er op gelijke wijze besloten worden. Dan is er het vertrouwensbeginsel dat zegt dat je als burger na een duidelijke toezegging van een overheid hierop moet kunnen vertrouwen. Misbruik van bevoegdheden waar ze niet voor bedoeld zijn, is verboden. Tenslotte, voor belangrijke zaken zware procedures en andersom.
Wanneer een overheid een besluit neemt waar je het als burger of belangengroep niet mee eens bent, kun je bezwaar en beroep en zelfs hoger beroep aantekenen. De procedure staat precies beschreven in de Awb. Eerst maak je bezwaar bij het bestuursorgaan zelf; de gemeente, de provincie, het Rijk, het waterschap. Die kunnen het bezwaar accepteren. Dan is het besluit vernietigd. Ze kunnen wel een nieuw besluit nemen over hetzelfde onderwerp. Wanneer ze het besluit in stand houden kun je in beroep en desnoods in hoger beroep bij de bestuursrechter.
De kansloze burger
De Awb maakt bezwaar en beroep mogelijk tegen besluiten van de overheid. En tegelijk maakt de Awb het voor de burger bijna onmogelijk om zelfs via bestuursrechter zijn gelijk te halen. Zelfs wanneer de Raad van State (RvS) als hoogste bestuursrechter de burger gelijk geeft, is de kwestie niet definitief afgedaan.
Dat komt omdat de bestuursrechter alleen iets mag zeggen over hoe het besluit tot stand kwam. Kwam dat op de correcte wijze tot stand, blijft het besluit overeind. En hoe onrechtvaardig en onjuist het besluit zelf ook is, de bestuursrechter mag over de rechtvaardigheid, de inhoud van dat besluit, niets zeggen! Dat heeft de Haagse wetgever zo bepaald! Krijgt de burger wel gelijk dan neemt de overheid gewoon een nieuw, nu procedureel juist genomen besluit. Maar de inhoud van het besluit blijft hetzelfde! En de burger kan keer op keer weer helemaal opnieuw beginnen. Zo’n procedure kan jaren en jaren duren.
Dat de bestuursrechter niets mag zeggen over waar het besluit over gaat is vastgelegd in de Wet algemene bepalingen. Die wet verbiedt de rechter alleen op de stoel te gaan zitten van de wetgevende of uitvoerende macht. Andersom is dat echter aan de lopende band aan de orde! Zie deel 4.


Daar komt nog bij dat bezwaar- en beroepsprocedures voor overheden behoren tot hun core business. Ze kennen alle trucs om de burger het beentje lichten. Procederen is voor de burger onbekend terrein en moet dus een dure advocaat inhuren. De burger betaalt bovendien, via de belastingen, de staat om eindeloos tegen hem te kunnen procederen.
Deze manier van opereren, schaadt ten diepste het vertrouwen van de burger in de overheid en de rechter. Het is de taak van de rechter om geschillen op te lossen via een uitspraak en partijen dienen zich daaraan te houden. Maar blijkbaar niet in bestuursrechtelijke zaken. Dat is een democratische rechtsstaat onwaardig. Wanneer de wetgever (regering, 2e en 1e Kamer) een wet maakt als de Awb, die de kaarten zodanig schudt dat de burger bijna altijd bakzeil haalt, dan is die wetgever (regering + 2e Kamer en 1e Kamer) definitief moreel en ethisch failliet.
Volgens Tjeenk Willink, voormalig vicepresident van de Raad van State (RvS), lijkt het erop dat de staat er niet langer is voor de burger maar de burger voor de staat. Dat zijn stevige woorden voor iemand in zijn functie. Maar als voormalig vicepresident van de RvS had hij als geen ander zicht op de kwestie. In 2009 tijdens zijn afscheidsspeech pleitte hij er daarom ook voor om die Awb nog maar eens goed onder de loep te nemen. Toen was de Awb 15 jaar in werking maar het fundamentele probleem is sindsdien uiteraard niet opgelost. Hij vindt ook dat politici veel te weinig aandacht hebben voor de eisen die je aan een rechtsstaat mag stellen. (Bronnen: De Verwaarloosde Staat en Zembla: Procederen tot je erbij neervalt).
De overheid als monopolist


Als burger heb je simpelweg met de gemeente te maken. De Action geeft geen paspoorten af en de bakker verleent geen bouwvergunningen. Maar erg klantvriendelijk, effectief of efficiënt zijn overheden niet. Waarom zouden ze ook? Ze hebben er geen enkel belang bij! De burger kan nergens anders terecht en moet zich schikken naar wat de ambtenarij wenst, vraagt, eist of afdwingt. Klandizie houden ze altijd omdat de wetgever dat zo heeft bepaald. De overheid heeft een absoluut monopolie en kan in principe voor hun ‘producten’ als paspoorten, rijbewijzen, bouwvergunningen vragen wat ze willen. Een monopolist in de vrije markt is bijna niet te vinden. En zelfs dan heb je nog zoiets als jezelf uit de markt prijzen wanneer je absurde bedragen gaat vragen voor je product. De overheid prijst zich nooit uit de markt.
De burger heeft geen enkele invloed op hoe overheden hun diensten aanbieden en wat ze ervoor vragen. Je mot het er maar mee doen en daarmee basta. Elk commercieel bedrijf gaat failliet bij ondermaatse prestaties. De overheid nooit. Zeg eens, zou u uw auto laten onderhouden door een bedrijf dat werkt zoals uw gemeente?
Maar daarmee is de kous nog niet af. Overheden besturen door het nemen van besluiten. Een nieuwe woonwijk, besluiten over wel of geen vuurwerk bij Oud op Nieuw, een toekenning van een parkeervergunning, de subsidie van de voetbalclub, een bouwvergunning voor een windmolenpark en ga zo maar door. Er is bijna niets te verzinnen waar de overheid zijn haken niet in heeft geslagen en zich tegenaan bemoeit. Gelukkig mag je nu nog via een rechtsgang duidelijk maken dat je het niet eens bent met besluiten van de overheid.
De overheid is incompetent
Niet alleen moffelt de overheid van alles en nog wat onder het tapijt dat de kritische blik van burgers of onderzoeksjournalisten niet kan verdragen maar ook wanneer het business is as usual, gaat het er het nodige mis.
Het beeld dat ontstaat wanneer je de conclusies leest van allerlei parlementaire enquetes bevordert het vertrouwen in een competente en transparante overheid niet. En er zijn er nogal een paar geweest zoals dienaar de paspoortaffaire in 1988, de IRT-affaire (1994-1996), het Verloren Krediet-rapport (2012), de Fyra-affaire (2013-2015), de Fiscale constructies (2017), de woningcorporatie-affaire (2013), de … De Onderzoekraad voor de Veiligheid was niet mals over het falen van de staat inzake de aankoop van Amerikaanse mortieren die leiden tot twee dode Nederlandse militairen tijdens een oefening in Mali.
Een kleine bloemlezing van de bevindingen uit de onderzoeken. Corrupte ambtenaren, onjuist of niet of niet tijdig informeren Tweede Kamer, niet functionerende NMa, tekortschietend OM, beroerde financiële administratie op ministeries, chaotische beleidsvorming, gebrekkige aansturing uit de ministeries, ontbreken van risicoanalyse op financiële aspecten, versnippering van verantwoordelijkheden en bevoegdheden, afschuiven van verantwoordelijkheden, fraude, negeren eigen procedures, geen of falende kwaliteitscontrole en ga zo maar door. Verschillende genoemde zaken kwamen keer op keer bovendrijven.
De overheid is onbetrouwbaar
Zembla belichtte een zaak over een schadevergoeding die een gemeente niet wilde betalen. De gedupeerde won een reeks rechtszaken maar kon na 17 jaar (!) procederen nog steeds fluiten naar zijn centen. Verder een zaak waarin een gemeente onterecht een bouwvergunning af gaf in strijd met het eigen bestemmingsplan waardoor de buren van die bouwer ernstig benadeeld werden. Ook hier, jaren van procederen en gewonnen rechtszaken bij de bestuursrechter, maar de gemeente haalt ‘gewoon’ de schouders op en neemt een nieuw besluit.


De serie Opstandelingen van Sofie Hilbrand toont onmiskenbaar hoe de bestuurscultuur in elkaar steekt. Zij belicht conflicten tussen burgers en gemeenten en laat beiden aan het woord. Het is een tenen krullende aaneenschakeling van ambtelijke pesterij, zwartmaken van de burger, ambtelijk-bestuurlijke machtsmisbruik, vriendjespolitiek, ambtelijke willekeur, wegkijkende en vergeetachtige burgemeesters en wethouders die allemaal schijnbaar dement zijn. Inmiddels zijn er drie series gemaakt. Pikant detail, de ‘open, eerlijke en transparante overheid’ was in geen enkele zaak bereid commentaar te geven in de tweede serie; de arrogantie van de macht.
Doofpot, het favoriete gerecht der staat
Ook mensen die misstanden melden, klokkenluiders, krijgen een ‘speciale overheidsbehandeling’. Ad Bos meldde de bouwfraude (2001), ging zakelijk en persoonlijk failliet, werd door Balkenende in de hoek gezet, voor de rechter gesleept en eindigde in een camper. Hij eiste een schadevergoeding en kreeg die pas jaren later. Korthals-Altes, minister van Justitie (!), moest vertrekken omdat hij loog tegen de Tweede Kamer.


Fred Spijkers meldde ondeugdelijke landmijnen (1984) die verschillende doden eisten. Die ondeugdelijkheid was sinds 1970 bekend. Hij werd met de dood bedreigd door de staatssecretaris van Defensie, van zijn functie ontheven (1987) en ontslagen (1997). Onafhankelijk onderzoek toonde aan dat Defensie 18 jaar (!) lang de Tweede Kamer, media en de samenleving had belazerd. Spijkers kreeg een koninklijke onderscheiding en 1,6 miljoen wachtgeld over 1993-2011 en een belastingaanslag van 9 ton. Het dossier werd verzegeld tot 2026. Nog 1353 nachtjes slapen…
Henk Laarman meldde corruptie en fraude bij VROM (± 1998). Hij kreeg een schouderklopje wegens ‘kwaliteitsbevordering’. Daarna startte de ambtelijke top een jarenlang aanslepende ontslagprocedure.
In 1995 zag Dutchbat in Srebrenica machteloos toe hoe 7000 mensen werden afgevoerd en afgeslacht. De twee filmrolletjes met bewijs ‘verdwenen’ en overste Karremans kreeg de schuld. Het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) deed onderzoek in opdracht van de politiek en op pagina 3136 van het rapport vat het NIOD het zo samen. De missie van Dutchbat was onduidelijk en de ‘safe area’ was niet meer dan een loze kreet. Ze moesten de vrede handhaven terwijl er volop strijd gevoerd werd. Dutchbat was niet getraind of toegerust voor hun taak en kregen niet de informatie die nodig was. Zes jaar (!) onderzoek à 43 miljoen was blijkbaar niet goed genoeg want er volgde een parlementaire enquête. Too little, too late. Want Wim Kok had immers de stekker al uit zijn verantwoordelijke kabinet getrokken kort nadat de genocide bekend werd. Hij en zijn medebroeders vertrokken spoorslags naar alle windstreken op naar het volgende baantje.
Pieter Klein, voorheen RTL en thans bij De Dagelijkse Standaard, onderzoeksjournalist van het jaar 2019, legde bloot dat in de toeslagenaffaire onder Rutte sprake was van ‘een reeds acht jaar (!) durende vanuit de hoogste regeringskringen opgelegde en georkestreerde doofpotaffaire’. Pas na een vernietigende uitslag van een parlementaire enquête viel kabinet Rutte. En de lui die 50.000 mensen jarenlang gepest hebben en van hun rechten hebben afgehouden, fraude gepleegd hebben, schuldig zijn aan corruptie, zitten in quasi dezelfde samenstelling weer te regeren. Ze horen in de gevangenis maar bij wet, die politici zelf hebben opgesteld, kunnen ze niet strafrechtelijk vervolgd worden. En alle beloften om de boel recht te trekken zijn het wc-papier nog niet waard waarop ze zijn opgeschreven. Dat is anno 2022 een democratie in actie in een rechtsstaat.
Rutte was overigens ook bij soortgelijke praktijken betrokken aangaande de Teevendeal net als Opstelten. Ambtenaren kregen opdracht ‘bonnetjes niet te vinden’. Opstelten loog tegen de Kamer en moest aftreden. Rutte bleef.
Ollengren probeerde in 2019 een zaak onder het tapijt te moffelen waar een klokkenluider misstanden bekend maakte in het Huis voor Klokkenluiders (!) dat nota bene klokkenluiders moet beschermen. Grapperhaus werkt als minister voor Veiligheid en Justitie naarstig mee de klokkenluider in het gevang te zetten. Grapperhaus zelf is uiteraard zo blank als pasgevallen sneeuw.
Het Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatiecentrum kwam in 2017 uitgebreid in opspraak. Tegen hun opdracht en protocol in schreven ze op wat ministers en topambtenaren eisten als uitkomst van hun ‘onderzoek’. WODC-onderzoek wordt in de 2e Kamer als doorslaggevend beschouwd. (Bronnen: Nieuwsuur; De Tegel). Zo viel het volgens het gemanipuleerde WODC-rapport allemaal wel mee met de mogelijke infiltratie van drugsgeld en de drugsmaffia bij lokale overheden. Onafhankelijk onderzoek schetst een totaal ander beeld.
Tijdens de nasleep van het ongeval met de Boeing van El Al die in 1992 neerstortte op een flatgebouw in de Bijlmer, mochten onderzoekers niet op de crashsite onderzoek doen hetgeen de normale procedure is. ‘Mannen in witte pakken’ werden per helikopter aan- en afgevoerd. De radargegevens die dat zouden kunnen aantonen verdwenen. Zowel de civiele van Schiphol als de militaire van Millingen. Ook de vluchtrecorders van het neergestorte toestel ‘verdwenen’. Net als de filmrolletjes uit Screbrenica… Later onderzoek toonde aan dat May-Weggen de Kamer had voorgelogen over de vrachtbrieven waaronder naar alle waarschijnlijkheid de DMMP, een stof benodigd om het zenuwgas Sarin te produceren, een van de meest gevaarlijke zenuwgassen.
Samengevat: liegen tegen de Tweede Kamer, pers en de burger, bedreiging, doofpotstrategieën, machtsmisbruik, fraude, manipulatie, valsheid in geschrifte, vervalsing van feiten, verduistering van bewijsmateriaal, het behoort allemaal tot het onsmakelijke arsenaal van de overheid.
Complotdenker = verward persoon


Althans dat is hoe de msm iemand die complotten ziet constant afschildert. In 2020/2021 liep en loopt de scheuring in de maatschappij over de coronascheidslijn en nu over de verstrekkende gevolgen van het EU-paspoort. Andersdenkenden worden beschuldigd van complot denken en weggezet als dwazen alsof er geen aanleiding is om complotten te zien. Het beeld dat tevoorschijn komt vanuit de 14.000 pagina’s na het WOB-verzoek inzake de coronahoax schetst echter een totaal ander beeld. Maar ook deze liegt er niet om.
Wat (onnodige) aanvulling alleen van Rutte, Mister Complot himself: de Teevendeal, de kwestie Zijlstra-Poetin, de 70 burgerdoden in Irak, het toeslagendrama, geen cent meer naar Griekenland, de onaantastbare hypotheekrenteaftrek, het niet respecteren van het Oekraïne-referendum, de duizend euro voor elke werkende Nederlander en wat al niet meer. Hoe noem je kiezers die op zo’n figuur stemmen? Verwarde personen wellicht?
Het buitenland is niks beter; het Watergateschandaal (klokkenluider was Mark Felde en onderzoeksjournalisten Bernstein en Woodward), fraude en belangenverstrengeling binnen de Europese Commissie (klokkenluider Paul van Buitenen), het Silkwood-schandaal (Karen Silkwood), de CIA die Zuid-Amerikaanse dictaturen in het zadel hielp (Philip Agee), corruptie bij de New Yorkse politie (Serpico), het ENRON-schandaal, het onthutsende Amerikaanse diplomatieke beleid (Manning – Wikileaks), wereldwijde afluisterpraktijken door de USA, het Verenigd Koninkrijk en Nederland (Snowdon), de corruptie en machinaties van de Bush-clan (Michael Moore – Fahrenheit 9/11), vraagtekens bij 9/11 (Loose Change-documentaires), de belastingontduiking van de ‘elite’ in Panama Papers (gelekt door Missac Fonseca). Vernichtungslager? Nee, dat kan niet; te absurd om waar te zijn. Coronakampen? De digitale EU-gevangenis? Nee, dat bestaat niet.
De lijst van wat overheden hebben uitgevreten is eindeloos, alles is even schokkend, verwerpelijk en volstrekt Zum Kotzen. Stuk voor stuk georkestreerd, geleid en uitgevoerd door lui die in een voorbeeldpositie zitten, een vertrouwenspositie genieten!
Hoezo zou een complotdenker een verward persoon zijn? Denken dat er géén complotten zijn, is crimineel naïef.
De staat voor de Burger en niet de burger voor de Staat
Wanneer je geen energie stopt in een systeem, vervalt het tot chaos. Doe maar eens een maand niks aan je huishouden en je begrijpt wat ik bedoel. Gericht energie stoppen in doelen waar we als gemeenschap baat bij hebben is simpelweg nodig. Een bepaalde vorm van bestuur is daarvoor bijna onontkoombaar. Maar dan wel een bestuur dat deugt; deskundig, open, transparant en integer. Vrij van vriendjespolitiek, corruptie en machtsmisbruik, misleiding, doofpotten. Een bestuur van het volk, door het volk en voor het volk. Aanspreekbaar op en verantwoordelijk voor hun beleid. Een bestuur geleidt door op het vakgebied inhoudelijk kundige bestuurders. En dat is iets anders dan een gekozen politicus! Eerlijke, kwalitatief goede wetgeving met aandacht voor de rechtsstaat, burgerrechten en democratie. Een democratie waar de burger daadwerkelijk mede richting geeft aan zijn dorp, streek, het land. Waar sprake is van een machtsevenwicht tussen zij die besturen en zij die bestuurd worden.
In de film The Ides of March speelt George Clooney een democratisch presidentskandidaat die tegen de doodstraf is. Tijdens een verkiezingsdebat zegt de tv host: ‘Stel, je vrouw wordt door een overvaller vermoord. Zou je die overvaller niet willen doodschieten?’‘Zeker wel’, zegt Clooney, ‘maar dat mag nu eenmaal niet’. ‘Waarom laat je de staat het dan niet voor je doen?’, vraagt de tv-host. ‘Omdat ik van de staat verwacht dat deze beter is dan het individu’, is Clooney’s antwoord. Zo’n zin raakt mij en ik hoop, u ook.
In het laatste deel mijn suggesties hoe onze constitutionele democratische rechtsstaat daadwerkelijk weer vorm en inhoud zou kunnen krijgen. Een staat van het volk, geregeerd door het volk, voor het volk.
Ik wens u vrijheid en de wijsheid er zorgvuldig mee om te gaan.
Karel Nuks