INLEIDING

Dit is het vierde artikel van een reeks van zes, eerder gepubliceerd in de nazomer van 2020, over het bankroet van de democratie. Gezien de recente ontwikkelingen in ons land en de verregaande plannen van het huidige Haagse regiem, worden steeds meer en meer mensen wakker. Als daadwerkelijk onafhankelijk nieuwskanaal laat Commonsensetv samen met tientallen andere kanalen de ‘andere kant van het nieuws zien’. Nieuws niet gekleurd door politieke correctheid of politiek opportunisme. Dus mocht u tot de categorie mensen behoren op zoek naar het nieuws achter het staatsgoedgekeurde ‘nieuws’, wees welkom op Commonsensetv!

HET BANKROET VAN DE DEMOCRATIE

Deze serie onderbouwt waarom onze democratie definitief bankroet is. Op grond van feiten, cijfers, berichtgeving vanuit vaak officiële bronnen en onderzoek wordt het politieke apparaat onder de loep gelegd, stap voor stap geanalyseerd en gewogen op het democratisch gehalte. Aan de orde kwamen eerder:

• Deel 1 – Over het zwaktebod en armoe troef. Zijn er redenen aan te wijzen dat ons land voortdurend kampt met falende bestuurders?
• Deel 2 – De mythe van de invloed van de kiezer. Hoeveel blijft er daadwerkelijk over van de veelgeroemde invloed van de kiezer?
• Deel 3 – Over kadaverdiscipline en de volksvertegenwoordiging. Hoe vult het parlement haar grondwettelijke wetgevende en controlerende taak eigenlijk in?

Deel 4 – Over de onafhankelijkheid van de rechter

In deel 1 van de reeks werd duidelijk waarom wij kwalitatief ondermaatse volksvertegenwoordigers en bestuurders hebben; veel politieke functies, weinig keuze qua geschikte kandidaten. Deel 2 handelde over de invloed van de kiezer op de politieke koers. Haagse mechanismen reduceren die tot nul komma nul. Deel 3 beschreef hoe kadaverdiscipline de Tweede Kamer tot slaaf maakt van de regering en dat hun controlerende functie slechts fictie is. Dit vierde deel gaat over de invloed van de politiek op de rechterlijke macht.

Scheiding der staatmachten

Ons staatsbestel kent drie gescheiden staatsmachten; de wetgevende macht (regering samen met 2^e en daarna 1e Kamer), de uitvoerende macht (regering) en de rechterlijke macht.

De scheiding der staatsmachten werd bedacht door Charles de Montesquieu. Basisgedachte; de absolute macht mag nooit rusten bij één persoon of één (klein) clubje. Hij vond ook dat de regering (uitvoerende macht) de wil van het volk moest uitvoeren. De Montesquieu stelt ook dat de staatsmachten elkaar niet onderhands mogen beïnvloeden of macht mogen uitoefenen over elkaar. Dat was wat hem betrof, vloeken in de kerk. Deel 3 prikte die mythe van de scheiding der machten tussen uitvoerende macht en wetgevende macht grondig door. In dit artikel onderzoeken we in welke mate de derde staatsmacht, de rechterlijke, wordt beïnvloed.

De theorie

De onafhankelijkheid van de rechter moet blijken uit zijn benoeming voor het leven (Grondwet, art. 117). De Grondwet beschrijft in algemene termen de taak van de rechterlijke macht en geeft de wetgevende macht (regering + 2^e en daarna 1^e Kamer) opdracht dat in allerlei wetten verder uit te werken. Een zo’n wet is de Wet RO (Wet op de Rechterlijke Organisatie). Die regelt welke rechtbanken er zijn; o.a. arrondissementsrechtbanken, rechtbanken, gerechtshoven en de Hoge Raad. Die laatste is de hoogste rechter in strafrecht en burgerlijk recht. De Wet RO stelt de ook bevoegdheden vast; waarover mag welk soort gerecht wel of juist niet rechtspreken. De wet RO regelt ook het Openbaar Ministerie (OM). Zij vervolgen verdachten van misdrijven namens de staat.

Dan is er nog de Raad van State (RvS). Dat is de rechter die gaat over bestuursrechtelijke zaken. Kort gezegd geschillen tussen burgers en overheden. Bijvoorbeeld een belangengroep die bezwaar maakt tegen een provinciaal besluit een stuk bos te kappen voor een weg. De RvS gaat ook over geschillen tussen overheden onderling overigens. Ook adviseert de RvS de wetgever over nieuwe en/of aangepaste wetgeving.

Daarnaast zijn rechters gebonden aan de Wet algemene bepalingen. In grote lijnen zegt deze wet dat het de taak van de rechter om recht te spreken en dat de rechter zich niet mag bezighouden met het opstellen of maken van nieuwe wetgeving. Maar soms kan de rechter niet anders wanneer de wet niet voorziet in een concrete oplossing in een bepaald geval. In sommige gevallen kan de Hoge Raad de wetgever wel adviseren overigens.

De Montesqueiu was voorstander van lekenrechtspraak zoals in zeer veel, ook Europese landen en de Verenigde Staten gebruikelijk is. In Nederland niet. Die deelname van leken, gewone burgers, kan overigens meerdere vormen aannemen. Zo kunnen leken een jury vormen die een oordeel vellen over de schuldvraag. De rechter bewaakt dan de procedure en bepaalt de stafmaat. Een andere vorm is dat lekenrechters samen met ‘echte’ rechters tezamen komen tot een schuldig of onschuldig en ook gezamenlijk de strafmaat bepalen. In Nederland doet de rechter beiden; de schuldvraag beantwoorden en de strafmaat vaststellen.

Kan lekenrechtspraak ook in Nederland? Jazeker! De Grondwet staat toe dat burgers deelnemen aan de rechtspraak. Artikel 116 lid 3  geeft de mogelijkheid dat ook personen die niet behoren tot de rechterlijke macht aan de rechtspraak kunnen deelnemen in de vorm van een lekenjury die schuld of onschuld bepaalt. Lekenrechters zijn niet mogelijk. Het addertje is, zoals gebruikelijk, de toevoeging in artikel 116 dat ‘de wet’ kan bepalen of burgers een vinger in pap krijgen bij de rechtspraak. Daarmee legt de Grondwet de bal bij de wetgever (regering + 2^e en 1^e Kamer). Zij hebben de macht om de rechtspraak dichter bij de burger te brengen, de kloof tussen de staat en de burger te dichten, democratischer te laten verlopen. Of juist niet.

Dat lijkt op papier allemaal prachtig maar in de grondwettelijke basis zitten gaten zo groot als het hele Catshuis. Bijvoorbeeld het recht op een eerlijk proces staat niet in de Grondwet en dat is strijdig met allerlei verdragen.

De invloed van de wetgevende macht op de rechtsgang

Thorbecke leverde de blauwdruk voor de Grondwet en de wetgevende macht (regering, 2^e en 1^e Kamer) nam deze aan. Artikel 120 stelt dat de rechter (nieuwe) wetten niet mag toetsen op strijdigheid met de Grondwet. Dat toetsen doet de wetgevende macht zelf. Let op, dat is de slager die zijn eigen vlees keurt! Deel 3 beschreef hoe door de kadaverdiscipline in de Tweede Kamer elk wetsvoorstel het altijd haalt. Concreet betekent het dat de wetgever, in de praktijk de regering, volledig vrij spel heeft wetten naar haar hand te zetten. Onder bewind van Rutte zag allerlei wetgeving het levenslicht die de Grondwet schendt. Een misselijkmakende bloemlezing…

De Sleepwet die de Staat het recht geeft van elke burger alle informatie op te slaan die ze willen. In het Sleepwetreferendum was de meerderheid tegen. Rutte moest de wet aanpassen en met wat gepruts in de marge met waarborgen werd de wet toch aangenomen ondanks het nee van het referendum. Al die waarborgen heeft Rutte met voeten getreden.

De wet SyRI bepaalde vooraf met computerprofiling of iemand een mogelijk een fraudeur kon zijn. Woon je in een achterstandswijk en je behoort tot een etnische groep? Oordeel computer: grote kans dat je een fraudeur bent. Syri schond duidelijk de Grondwet maar werd desondanks als hamerstuk(!) door de Tweede en Eerste Kamer gejaagd. Over zorgvuldigheid gesproken… Privacy First kreeg via de rechter Syri van de baan. Syri schond diverse internationale verdragen en daar mag de rechter wél aan toetsen. Hoera! Weg Syri! ‘Niet getreurd’, dacht Rutte: ‘we verzinnen wel wat’. Nu is de wet SuperSyri in behandeling die alle Nederlanders op grond van computerprofiling bij voorbaat als verdachte kan aanwijzen. Er is geen persoonlijk gegeven te bedenken dat buiten het blikveld van de Staat DDR Nederlanden blijft bij invoering van dit gedrocht.

Geen strafbaar feit, toch verdacht. Bijvoorbeeld op grond van een combinatie van je beroep, surfgedrag, achtergrond, scholing, wel/geen strafblad, betaalgedrag, medische achtergrond, je contacten, enz.. Ben je bijvoorbeeld stukadoor, krijg je het label ‘waarschijnlijk ook zwartwerker’ en kun je moeilijker een uitkering aanvragen. Of je betaalt veel wegenbelasting en krijgt ook huursubsidie; ah, fraude! Want huursubsidie = laag inkomen, past niet bij veel wegenbelasting voor je mooie auto. Dat je die erfde van je vader, jammer dan, toch verdacht. Of, je deed aangifte van bedreiging door een politicus tijdens de coronahoax, beheert een site als Commonsensetv of je schrijft zeer kritisch over de handel en wandel van de staat, dan krijg je waarschijnlijk het stempel staatsvijandelijk. Bij voorbaat verdacht is een totale omkering van het rechtsprincipe dat je pas verdacht bent wanneer er uit redenen van wetenschap een redelijk vermoeden van schuld is aan de overtreding van de wet. En niet op grond van een voorspelling of onderbuikgevoelens.

Het wantrouwen van de staat jegens haar burgers gaat diep, erg diep. Dat leidt tot uitwassen als het toeslagendrama. Volgens het Platform Bescherming Burgerrechten is Super SyRI een blauwdruk voor meer toeslagenaffaires.

We gaan verder. De Wet automatische nummerplaatherkenning schendt de privacy en wordt, hoe kan het anders, misbruikt voor oneigenlijke doeleinden. De wet die het screenen van email ‘wettig’ maakte, schendt het briefgeheim. Een mail is volgens de wetgever niet hetzelfde als een brief. Maar mail is simpelweg de vervanger van de ouderwetse brief, nietwaar? De wetgever doet wat aan juridische haarkloverij et voilà!

Groningse aardbevingsgedupeerden zouden door een nieuwe wet die nu in behandeling is, alleen bij het Instituut Mijnbouwschade Groningen hun schade kunnen verhalen. Ze kunnen dan niet meer naar de rechter! Voor hun gezamenlijk vroegtijdig vertrek uit de politiek maakte het duo Teeven en Opstelten, twee VVD-bewindslieden, het Ministerie van Justitie en Veiligheid onveilig. Ze maakten de toegang tot de rechter lastiger! Geen toegang meer voor bepaalde zaken sowieso en de prijs van het toegangskaartje (de griffierechten) tot de rechtbank werd fors verhoogd. Voor mensen met weinig geld, en dat worden er steeds meer, is dat jammer dan. Daarmee zette het duistere ‘democratische’ duo Opstelten en Teeven schaamteloos een bijl in een van de drie pijlers van een democratische rechtsstaat. En dan ben ik nog niet ingegaan op de Algemene wet bestuursrecht (Awb) die de kaarten onverbloemd gestoken heeft in het voordeel van de Staat DDR Nederlanden. Tjeenk Willink, ik noemde hem al eerder, waarschuwde dat de rechtsstaat in gevaar is mede door de Awb.

Op de Awb na, allemaal wetgeving tot stand gekomen onder Rutte. Ik stop want de lijst is schier eindeloos. Conclusie? De wetgever manipuleert de wet voortdurend in het nadeel van het grondwettelijke recht op een gang naar de rechter. En laten we helder zijn, de wetgever is in de praktijk ook gewoon de uitvoerende macht (regering). En de rechter? Die is machteloos omdat hij deze ‘democratisch tot stand gekomen wetgeving’ niet mag toetsen aan de Grondwet.

De rechtstreeks invloed van de uitvoerende macht over de rechter

Jaarlijks komt het totaal nutteloze ritueel langs van Prinsjesdag en de algemene beschouwingen in de Tweede Kamer. De regering heeft in de glazen bol gekeken en de begroting vastgesteld voor komend jaar. Ook de rechterlijke macht krijgt een deel van de koek. Maar er wordt al jarenlang actief bezuinigd op het budget van de derde staatsmacht. Sterker, Rutte en zijn kompanen overtreden zelfs de wet wat betreft de financiering van de rechtspraak… Hoe iemand met enig gezond verstand kan instemmen met bezuinigingen op een van de pijlers van een democratische rechtsstaat is mij een raadsel maar ik ben dan ook geen politicus. De gevolgen laten zich raden. De eerste en ernstigste is dat op deze manier de rechtstaat systematisch wordt uitgehold. Verder is de werkdruk veel te hoog (+ 40%), zijn er veel te veel zaken, wordt de toegang tot de rechter bemoeilijkt en de wetgever braakt steeds meer en steeds ingewikkelder regelgeving uit. Het is te zot voor woorden dat de uitvoerende macht via de begroting invloed uitoefent op de handel en wandel van de onafhankelijke rechter. Website De Correspondent heeft hierover uitgebreid gerapporteerd.

Die handel en wandel van de rechtbanken wordt bestierd door de Raad voor de rechtspraak.  Dat is eigenlijk niks meer dan een facilitair bedrijf dat ervoor moet zorgen dat de rechters hun werk fatsoenlijk kunnen doen. De Raad heeft ook een adviestaak op grond van de artikelen 79 en 80 van de Grondwet. Maar ja, in plaats van dienend te zijn aan de onafhankelijke rechter en die onafhankelijkheid te bewaken, gaan ze zich bemoeien met de gang van zaken in de rechtszaal zelf. En dat terwijl Korthals-Altes plechtig had beloofd dat de wet de rechter tegen dergelijke bemoeienis van die Raad voor dit soort praktijken zou vrijwaren. O ja, de leden van de Raad worden door de ministerraad benoemd bij Koninklijk Besluit. De ministerraad, de uitvoerende macht, benoemt lieden die de onafhankelijke rechter moet faciliteren. Trek uw eigen conclusie.

Inmenging van de regering in rechtszaken

Ook onderhands zet de uitvoerende macht (regering) de rechter onder druk of probeert de zaak te manipuleren. De zaak Wilders is het bekendst. Nu moet Grapperhaus van de rechter ‘beter zoeken’ naar documenten die gaan over die inmenging door het Ministerie van Justitie en Veiligheid in de zaak Wilders. Zeven jaar dato en nog steeds is de staat niet transparant. Er zijn er meer. Zoals de Raad voor de Rechtspraak die via landelijke richtlijnen inzake straffen het oordeel van de rechter wil sturen, de schietpartij in Deurne in 2014, de zaak Diessen, de zaak Saban, Donner die morrelde aan de SGP-zaak, de ondermijning van een rechterlijke uitspraak inzake vergassen van ganzen, enz.

De wetgever dwingen tot zorgvuldigheid

Als er wél direct aan de Grondwet mag worden getoetst, kan worden voorkomen dat wetgeving de rechten en zeggenschap van burgers sluipenderwijs aantast. Dat is de taak van een constitutioneel hof. Een groep rechters toetst een nieuwe wet aan de Grondwet. Het zal u niet verbazen, wij hebben niet zo’n hof en zijn daarmee een buitenbeentje. Het hebben van zo’n hof is namelijk de norm. Halsema (jaja, het kan verkeren) wilde dat de rechter (nieuwe) wetten mocht gaan toetsen aan grondwettelijke burgerrechten. Dat voorstel haalde het onder Rutte uiteraard niet. Ook een door Rutte zelf ingestelde staatscommissie adviseert ook de instelling van een constitutioneel hof. ‘Hard nodig’, zo vindt deze commissie wegens ‘onder meer verminderde aandacht voor de kwaliteit van wetgeving en een toename van het aantal burgers dat naar de rechter stapt vanwege gebreken in wetgeving’. (Bron: denederlandsegrondwet.nl) Tjeenk Willink gebruikt in ‘De Verwaarloosde Staat’ dezelfde argumenten; geen aandacht voor de kwaliteit van wetgeving en gebrek aan aandacht voor de eisen aan de rechtstaat. Ook hij pleit voor een constitutioneel hof net als de heer Fortuyn in zijn boek De Puinhopen van acht jaar Paars. Maar ondanks het advies van zijn eigen staatscommissie gaan Rutte en Ollengren ‘er nog eens over denken’.

Benoeming van rechters

Via een Koninklijk Besluit worden rechters worden benoemd voor het leven. Ze kunnen niet ontslagen worden en dat garandeert hun onafhankelijkheid. En hun nevenfuncties moeten bekend zijn. Dat voorkomt belangenverstrengeling. Een Koninklijk Besluit is een besluit van de regering, de uitvoerende macht. De benoemingsprocedure voor rechters gaat als volgt. Bij de Hoge Raad, de hoogste rechter in strafzaken en civiele zaken, gaat deze eerst zelf op zoek naar kandidaten met als resultaat een lijstje met zes kandidaten. De 2^e Kamer brengt dat lijstje naar de ministerraad om een keuze te maken. Voor gewone rechters gaat het min of meer ook zo. Nieuwe rechters worden geselecteerd en voorgesteld door de Raad voor de Rechtspraak. Ook die Raad, hoe kan het anders, wordt bij Koninklijk Besluit benoemd door de regering.

Samengevat, de benoemingsprocedure voor rechters wordt volkomen beheerst door de regering. Zij zetten de voor hen acceptabele lieden op strategische posities. Zo wordt de kans dat een echte onafhankelijke, overheidskritische rechter wordt benoemd uiteraard nul. Die komen hoogstwaarschijnlijk al niet op de lijstjes. En mocht er eentje tussendoor glippen, serveert de ministerraad hem af. Progressieve denkers of vrijdenkers komen er simpelweg niet in! Uitsluitend de Haagse politiek welgevallige rechters maken kans.

Rutte is al meer dan 12 jaar minister-president. Dat betekent dat alle rechters gedurende die tijd als vlees zijn gekeurd op politiek correcte staatsgezindheid door Rutte en zijn kompanen. Stel dat een rechter op zijn 35e wordt benoemd en uiterlijk op zijn 65e stopt dan is ruim een derde van de rechters benoemd door Rutte en zijn handlangers! Hoezo onafhankelijke rechtspraak?

Ook de Raad van State is niet onafhankelijk

We doen er nog een schepje bovenop. De Raad van State (RvS) is de hoogste rechter in geschillen tussen burgers en overheden (= de uitvoerende macht). De bestuursrechter zoals dat deftig heet. Bijna elk besluit van een overheid is vatbaar voor bezwaar en beroep. Via een aantal stappen kun je tot de RvS om daar een uitspraak te krijgen. Dat is geregeld in de Algemene wet bestuursrecht. Maar de RvS doet twee dingen; rechtspreken inzake bestuursrecht én de wetgevende macht (regering, 2^e en 1^e Kamer) adviseren over de kwaliteit van nieuwe wetten. Die vermenging is natuurlijk raar en daar werd een stokje voor gestoken door een internationale rechtbank via, het Procola-arrest. Op papier werden de taken gescheiden door Balkenende. Tot zover de theorie.

Op de site van de RvS staan alle leden die bestuursrechter zijn, ongeveer 50. Ook vind je er de leden die de regering en 2^e Kamer (wetgevende macht) adviseren over nieuwe wetgeving; 20 stuks. Van al die 70 leden kun je hun achtergrond bekijken: opleiding, vorige werkgevers, nevenfuncties, bijbaantjes, noem maar op. Bij zo’n 50 leden vinden we achtergronden als rechter of raadsheer, burgemeester, hoge ambtenaar op een ministerie, landsadvocaat, voormalig politicus (tot ministers aan toe). De baas is Thom de Graaf, ex-Kamerlid en ex-vicepremier. Kortom, het ons-kent-ons-gehalte onder de leden van de RvS met de huidige Haagse politiek is hoog en valt niet te ontkennen. Je kunt luidkeels roepen dat er geen onderhandse beïnvloeding is maar op zijn minst heeft de RvS de schijn tegen. Vergis u niet, bijna al deze lieden behoren tot de ‘kleine kring’ en zijn al lang door het fijnmazige Haagse politieke filter gegaan zoals beschreven hierboven! By the way, de leden van de RvS worden bij Koninklijk Besluit benoemd door de regering.

De landsadvocaat…

De Staat der Nederlanden laat zich in rechtszaken bijstaan door een, bij Koninklijk Besluit (!) aangesteld landsadvocaat. Sinds 1969 komen die landsadvocaten onveranderlijk bij één kantoor vandaan namelijk Pels Rijcken. Dat blijkt geen frisse club te zijn. Grootschalige fraude, een misdrijf volgens het Wetboek van Strafrecht, blijkt onderdeel van hun core business. Ze draaiden er hun hand niet voor om zelfs de Staat der Nederlanden pootje te lichten. Het Openbaar Ministerie nam een ‘afwachtende houding’ aan hangende een onderzoek door een externe deskundige. De resultaten daarvan werden evenwel niet gedeeld met het OM dat strafrechtelijk hoort (!) op te treden tegen dergelijke praktijken. Het OM heeft het er, en ik speculeer hier even, in opdracht van de Staat der Nederlanden (lees de regering), bij laten zitten. Het moet natuurlijk niet te breed uitgemeten worden dat de staat zich laat verdedigen voor de rechter door een malafide advocatenkantoor.

Samen gezellig aan tafel. Gezellig!

Het aangevoerde bewijs maakt ondubbelzinnig duidelijk dat de onafhankelijkheid van de rechter een kulverhaal is. De rechterlijke uitspraken tijdens de toeslagenaffaire bevestigen dat beeld overigens.

Dat de scheiding der staatsmachten daadwerkelijk niet meer is dan fictie uit een ver verleden, wordt ook duidelijk door de documenten die werden vrijgegeven na een WOB-verzoek inzake de coronahoax. Het vrijgeven van de documenten werd opzettelijk vertraagd. Na heel lang wachten en veel zeuren werd 14.000 pagina’s aan documentatie vrijgegeven. Wat daaruit blijkt is ronduit schokkend. Jeroen Pols van Viruswaarheid is duidelijk: ‘Er is in Nederland een schaduwoverheid gecreëerd die buiten bestaande wettelijke en democratische kaders opereert. Het gaat daarbij om informele overheidsorganisaties, zoals de NCTV, IFV (nu NIPV), RIEC en LIEC, die met instanties als politie, OM, FIOD, SIOD, Koninklijke Marechaussee, GGD, Belastingdienst en ministeries, beleid maken via overlegstructuren waar geen controle op is.’ Voor alle duidelijkheid, de scheiding der staatsmachten is een blauwdruk om te voorkomen dat alle macht bij één partij komt te liggen. Een groot deel van de genoemde clubjes heeft niets eens een formele bevoegdheid. Wel helpen ze systematisch alle burgerlijke vrijheden om zeep.  Voor het complete artikel, klik hier.

Conclusie

Dat de rechter onafhankelijk zou zijn is pure fictie. De regering is de uitvoerende macht én maakt tevens deel uit van de wetgevende macht. Zo oefent een dat kleine clubje dat we regering noemen, een stuk of 35 personen, een onbeperkte directe en indirect invloed op de rechtspraak. Niet alleen via de wetten die, zoals we gezien hebben in deel 3, in feite zo goed als uitsluitend gemaakt worden door regering geholpen door de heersende kadaverdiscipline binnen de coalitiepartijen in de Tweede Kamer. Maar diezelfde regering oefent ook rechtstreeks invloed uit via alle benoemingsprocedures voor rechters op alle niveaus van de rechtspraak inclusief de bestuursrechtspraak die berust bij de Raad van State. Een Raad van State die bovendien op allerlei manieren zowel formeel als informeel verbonden is met hen die het Binnenhof bevolken en de hoogste ambtenaren op de ministeries.

Tenslotte heeft de wetgever (regering plus 2^e en daarna 1^e Kamer) bij wet bepaald dat de burger niet rechtstreeks betrokken wordt via lekenjury’s die schuld of onschuld bepalen. Over hen oefent de staat immers geen rechtstreekse invloed uit…

Diezelfde regering benoemt bijna alle denkbare politieke en ambtelijke overheidsfunctionarissen op strategische sleutelposities. Bij de Haagse adviescolleges zoals eerder genoemde Raad van State, maar ook de Algemene Rekenkamer, de Sociaal Economische Raad, de Ombudsman, de Onderzoeksraad voor Veiligheid maar ook burgemeesters, Commissarissen van de Koning, etc. Alles en iedereen die iets voorstelt in het politiek-ambtelijk bestuursapparaat wordt via strikt politieke lijnen benoemt.

In deze staat overheerst, nee sterker nog, controleert de uitvoerende macht (regering) zowel de wetgevende als de rechterlijke macht én alle strategisch-bestuurlijke functies. Als een octopus strekt het zijn tentakels uit doorheen het gehele bestuurlijk-ambtelijk en rechterlijk apparaat en zelfs tot letterlijk in uw huiskamer. Het is de standaard manier van werken in het huidige democratische staatsbestel. Het is de absolute tegenpool van de scheiding der staatsmachten zoals Charles de Montesqueiu dat had bedacht.

In het volgende deel ligt de bestuurscultuur onder de loep. Hoe gaan overheden in de praktijk daadwerkelijk om met burgers ?

Ik wens u vrijheid en de wijsheid er zorgvuldig mee om te gaan.

Karel Nuks